Ինչպես բոլորս գիտենք 2011 թվականի հունվարի 1-ից Հայաստանի Հանրապետությունում ներդրվեց «Երեխայի առողջության հավաստագիր» պետական ծրագրիրը, ըստ որի 0-7 տարեկան երեխաների բոլոր պոլիկլինիկական և հիվանդանոցային ծառայությունները անվճար են մատուցվելու. համենայնդեպս այդպես ներկայացվեց։
Հրաշալի ծրագիր առողջապահության ոլորտում և այն բնականաբար կնվազեցնի մանկամահացության ցուցանիշները և ստվերային վճարումները։ Նշենք, որ «Երեխայի առողջության հավաստագիր» ծրագիրը ձեռնարկվել է Առողջապահության նախարարության կողմից` Վորլդ Վիժն բարեգործական կազմակերպության «Երեխայի առողջությունն առաջնային է» համաշխարհային քարոզարշավի, ինչպես նաև ՄԱՄՀ-ի և ԱՄՆ-ի Միջազգային զարգացման գործակալության կողմից ֆինանսավորվող դրամաշնորհային ծրագրերի աջակցությամբ: Այսինքն այս ծրագրի միջոցով մեծ քայլ կատարվեց երեխայի հիմնարար իրավունքներից մեկի իրականացմանը Հայաստանի Հանրապետությունում։ Խոսքը գնում է 1989 թվականի նոյեմբերի 20-ին ՄԱԿ-ի կողմից ընդունված Երեխայի իրավունքների մասին կոնվենցիայի 24-րդ հոդվածին:
Հոդված 24 / Առողջություն և առողջապահություն.
Յուրաքանչյուր երեխա ունի իր առողջության պաշտպանության իրավունք, այն է՝ բժշկական օգնություն, մաքուր խմելու ջուր և լիարժեք սնունդ ստանալու իրավունք։ Պետությունները պետք է ապահովեն մանկական մահացության իջեցումը և անցկացնեն տեղեկատվական արշավներ՝ առողջության մասին գիտելիքները տարածելու նպատակով։
Այս կոնվենցիային Հայաստանը միացել է 1992 թվականի հունիսի 12-ին։
Իսկ այժմ անդրադառնանք այն հարցին, թե իրականում ինչ ունենք այս խնդրի վերաբերյալ։ Առաջին հերթին երեխային տրամադրվող դեղորայքի ցուցակը շատ սահմանափակ է. այսինքն կան շատ ու շատ դեղամիջոցներ, որ ծնողները կրկին պետք է իրենց միջոցով գնեն։ Եվ այստեղ թյուրիմացություն է առաջանում հասարակության և բուժ/ աշխատողների միջև։ Ի՞նչ է ստացվում, որ մի կողմից պետությունը հայտարարում է 0-7 տարեկան երեխաների համար առողջապահական ծառայությունները անվճար են՝ չնշելով այն բոլոր ծառայությունների ցանկը, որոնց համար պետք է քաղաքացին ինքը վճարի։ Այս ամենի արդյունքում բնակիչները ունենալով այդ հավաստագրերը իրենց ձեռքում մի շարք դեղամիջոցներ պետք է գնեն ինքները։ Հաջորդը, գոյություն ունեն”Հատուկ և դժվարամատչելի ծառայություններ”, որոնք նույնպես բոլորին անվճար չեն մատուցվում և պետք է ունենաս սոցիալապես անապահով ընտանիքի կարգավիճակ։
Այսինքն մի բան է ակնհայտ այսօր մեր հասարակությունում առկա է ինֆորմացիայի պակաս… Պետությունը PR է անում իր ծրագրի միայն մի մասը և ստվերում թողնում մյուս մասը։
Եվ այսպիսով շատ ու շատ բացեր կան այս ոլորտում, որոնք անհրաժեշտ են քննարկվեն և վերացվեն։
Vahe Darbinyan's Blog 